Το διαζύγιο αποτελεί μία επίπονη διαδικασία για ένα ζευγάρι επιφέροντας πολλές δυσκολίες σε όλο το οικογενειακό περιβάλλον με ιδιαίτερο ψυχικό αντίκτυπο στο παιδί. Οι γονείς πολύ πριν φτάσουν σε μια τέτοια απόφαση, έχουν διανύσει μία μεγάλη συνήθως περίοδο, όπου ο επικείμενος χωρισμός βιώνεται είτε μεγαλόφωνα μέσα από εντάσεις και συγκρούσεις που καταλήγουν σε λεκτική υποτίμηση, είτε πιο σιωπηλά μέσα από τη συναισθηματική απόσταση του ζευγαριού που οδηγείται σε μία σχέση συμβιωτικού τύπου. Είναι βέβαιο όμως πως το παιδί διαθέτει τις “ψυχικές κεραίες” να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει ανάμεσα στους γονείς, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και να οδηγείται στις δικές του ερμηνείες, συχνά ενοχοποιώντας τον εαυτό του. Σε μια τέτοια κατάσταση γεννιούνται συναισθήματα θλίψης, θυμού, ενοχής, άγχους, ανησυχίας και ανασφάλειας που κάθε παιδί εκφράζει με διαφορετικό τρόπο.

Το διαζύγιο είναι αυτό που θα επιβεβαιώσει στο παιδί, σε ένα πιο συνειδητό επίπεδο, την κακή σχέση των γονιών του και θα δώσει ερμηνεία στο υπαρκτό τραύμα. Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί πως όταν δύο γονείς αρχίζουν να γίνονται εχθροί και όχι σύμμαχοι κατά τον έγγαμο βίο, είναι πολύ πιο ώριμο να οδηγηθούν σε διαζύγιο παρά να διαιωνίζουν μία λανθασμένη αναπαράσταση γονεϊκού δεσμού στο παιδί τους, εθελοτυφλώντας ότι αυτό δεν θα το επηρεάσει συναισθηματικά.

Τα παιδιά έχουν την τάση να αντιλαμβάνονται πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε και οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντί τους. Γιατί παρότι το διαζύγιο αποτελεί μία τραυματική εμπειρία για κάθε παιδί, οι συνεχείς συγκρούσεις των γονιών του με κύριο θεατή το ίδιο, είναι ακόμα πιο οδυνηρές.  

​Ο ψυχολόγος μπορεί να ενισχύσει το οικογενειακό πλαίσιο όταν αυτό οδηγείται σε διαδικασία αποσύνδεσης από τα δεσμά του γάμου. Μέσα από εξειδικευμένη γνώση μπορεί να υποστηρίξει συμβουλευτικά και ψυχοθεραπευτικά τον κάθε γονέα χωριστά ή και τους δύο μαζί ενδυναμώνοντας τους γονεϊκούς ρόλους καθώς και το ίδιο το παιδί που βιώνει το δύσκολο γεγονός του διαζυγίου.